WE ZIJN ONDERWEG… Vliegen, tyfoons en geldmachines

Het was een ontspannen vertrek: niet vroeg op, rustig ontbijt, laatste spullen inpakken en alvast op het station onze gloednieuwe OV-chipkaarten activeren en opladen. Kopje koffie, douchen, lunch en een goede buur die ons in onze VW naar het station brengt. In de intercity naar Schiphol start de vakantie: samen op reis, kinderen fijn er bij en op weg naar ruim vijf weken Azië.

In de oude vertrouwde KLM kist vliegen we het luxe Bangkok tegemoet. Heerlijk eten, ruim voldoende drankjes en hapjes en vriendelijke service. Alle vermoeidheid en stress van de afgelopen periode vallen van me af.

Mooi op tijd landen we in Bangkok en bij de transitbalie horen we van Nederlandse medereizigers over een naderende tyfoon. Deze heeft veel dodelijke slachtoffers gemaakt en grote vernielingen veroorzaakt. Volgens de weersvoorspellingen wordt deze op zaterdagmorgen verwacht bij de kust van Vietnam, in de buurt van de stad Haiphong. Akelige berichten. In gedachten zie ik de overstromingen en vernielingen voor me van de tyfoon die verleden jaar deze regio passeerde.

Na een korte wachttijd vliegen we door naar Hanoi met Vietnam Airlines. De Nederlandse sfeer is nu echt helemaal weg en we smullen van de Thaise curry die tijdens de lunch wordt geserveerd door sierlijke dames.

In Hanoi krijgen we met onze visa-on-arrival brief en de al ingevulde formulieren vlot ons visum en al gauw zien we onze bagage al over de band rollen.

Net buiten de uitgang staat een jonge man met een blad opgestoken:

Welcome family Wim Alieke, Marut and Anneke

Onze Ha heeft haar broer gestuurd met de auto om ons op te halen. Al snel sukkelen we over de vierbaansweg richting centrum. Geen auto die harder gaat dan 50 km per uur. Broer rijdt erg goed en blijkt buschauffeur van beroep te zijn. Binnen een uur zitten we in ons hotel. Overboekt, dus een straat verder naar het zusterhotel Hanoi Lucky Guesthouse 2, waar we een driepersoonskamer met extra bed krijgen.

Heerlijk douchen en dan de straat op, richting geldautomaat.

Stress uurtjes volgen: bij elke automaat die we proberen krijgen we een andere foutmelding.

We proberen alle pasjes van twee banken: geen geld. Dan maar met veel moeite cash dollars wisselen. De banken zijn inmiddels gesloten en we hadden niet eens geld om drinken te kopen. Ons plan om op het vliegveld te wisselen liep fout, omdat de broer van Ha dit wegwuifde, bang dat we hem geld zouden geven voor zijn hulp.

We mailen naar onze oom Wim en de Rabobank. In verband met het tijdverschil moeten we nu actie ondernemen. Onze creditcard kunnen we morgen pas proberen en we moeten uitvinden of onze rekeningen zijn geblokkeerd. Oom Wim reageert snel en de bank ook. We worden zelfs gebeld.

Wachtend op dat telefoontje bij de receptie spreken we Nederlanders die het probleem kennen. Als zij hun zaken hebben geregeld geven ze ons de namen van twee banken waar je wel kunt pinnen met de Rabo pas. Niet bij alle Maestro banken kun je namelijk pinnen. ANZ kent het hoogste opnamebedrag. We besluiten eerst wat te eten, de kinderen terug naar het hotel te brengen en dan nog te gaan pinnen. Ons thuisfront moet vandaag nog horen of het gelukt is. Dus op naar het noedelsoep- stalletje dat het meisje van het hotel ons aanraadde. Even later zitten we vorstelijk op krukjes op de hoek van een straat soep te slurpen. Tussen de krukjes in op de muur achter ons een geldautomaat van een van de geadviseerde banken: daar konden we net voor 80 euro pinnen, in plaats van na het eten nog een half uur naar het opgegeven filiaal te zoeken in het donker. Het leven kan goed zijn.

Terug in het hotel nog snel aan Nederland berichten. Dan storten we allen tegelijk in. De nacht zonder slaap in het vliegtuig hakt er in. Voor tienen liggen we heerlijk te slapen in onze airco kamer.