Wakker worden in Hanoi en heel veel lopen zaterdag,
Heerlijk geslapen hebben we, tot laat in de ochtend. Marius leest op zijn smartphone iets over een vliegramp. We zetten het nieuws aan en horen over een neergeschoten toestel dat vanuit Amsterdam op weg was naar Kuala Lumpur. Malaysian Airlines opnieuw hevig geraakt. Het toestel blijkt neergehaald door een raket boven het luchtruim van de Oekraïne. Onduidelijk is nog wie dit heeft afgevuurd. Wel duidelijk: geen overlevenden en dus honderden doden, waaronder 154 Nederlanders. Gelukkig lieten we een vluchtschema achter en mailden we vanaf de verschillende luchthavens dat we veilig waren geland. Ook een mail aan school. Omdat men daar niet exact wist hoe we waren gevlogen, veel ongerustheid. Na mijn mail lieve en opgeluchte berichten terug van collega’s.
Men had inderdaad over ons ingezeten.
Na een simpel ontbijt met goede koffie op pad. Warm is het al, met een hoge luchtvochtigheid. We zoeken tijden naar een geldautomaat van de andere bank in de hoop wat meer geld te kunnen pinnen. Na een tussenstop met ijskoffie en verse vruchtensapjes zijn we succesvol. Hier kunnen we het tweevoudige pinnen met de helft van de kosten vergeleken met de bank van gisteren. Eerlijk gezegd is na het nieuws van de vliegramp ons hele geldprobleem naar de achtergrond geraakt. Voor hetzelfde geld was de raket enkele uren vroeger afschoten en was ons toestel neergehaald. We zijn erg dankbaar hier samen gezond rond te lopen.
Op het station blijkt het treinkaartje kopen een fluitje van een cent. De dame aan het loket spreekt beter Engels dan wij Vietnamees. Het kaartje kost dan wel bijna tien euro, maar daarvoor mogen we morgen wel ruim tien uur op een soft Seat naar de stad Lao Cai rijden. In het communistische systeem dat Vietnam regeert bestaan officieel geen klassen. Vandaar deze mooie benaming voor de eerste klas zitplaats. Dit kenden we al uit China.
Om toch nog iets echt toeristisch te doen, besluiten we de Tempel van de Literatuur te bezoeken vlakbij het station. Na weer een heerlijke stop voor broodjes en ijsthee, bewonderen we dit fraaie complex uit de vijftiende eeuw. Het is gewijd aan de Chinese wijsgeer Confucius. Het complex is een replica van de tempel van Confucius in Qu Fu in het oosten van China, die Wim en ik in de zomer van 1995 bezochten. De kinderen genieten bijzonder van de sfeer en kleuren hier. Op weg terug naar het hotel lopen we nog een tempel in waar een groepje monniken gezellig aan het badmintonnen is.
Lekker opfrissen en nog een hapje eten in een eetstalletje vlakbij. Dan naar bed en hopen dat we kunnen slapen met het tijdverschil nog in ons systeem.
