Een dagje treinen en bussen

Om half vijf schrik ik wakker: is de trein al weg? Langzaam ontwaak ik echt: over een kwartier gaat een van onze wekkers, of allemaal. De reiswekker is kapot gegaan en we zetten twee mobieltjes plus tablet. Diverse mooie muziekjes storten zich over ons uit. Snel in de kleren en de laatste spullen inpakken. Wim loopt even naar de receptie om te vragen of er een taxi geroepen kan worden en of de beloofde thee en koffie al klaarstaat. Een jongen ligt uitgestrekt over een aantal stoelen te slapen en Wim schudt hem wakker. Het blijkt een heel vroeg gearriveerde toerist te zijn. Foutje, dus snel de echte receptionist wakker maken. Het valt niet mee, maar als we om tien over vijf beneden komen staat er toch een lauw bakkie. Nog eens vragen naar een taxi en ook dat wordt zeer slaperig geregeld.

De taxi brengt ons vlot naar het station en Wim en ik slaan nog broodjes en wat lekkers in. We installeren ons in het midden van rijtuig 2a op tegenover elkaar liggende stoelen met een tafeltje ertussen. Eerste indruk: koud! De airco staat hoog, of moet ik zeggen laag? In tegenstelling tot de info die ik las op mijn favoriete treinsite ‘the man in seat sixty-one’ heeft het rijtuig airco. En dat mogen we voelen. Gedurende de tien uur duren de rit halen steeds meer passagiers een geblokt dekentje met hun treinkaartje als onderpand. Al snel komt een dame met een verkoop karretje langs en we kopen een overheerlijk kopje koffie. Lekkere broodjes er bij en zo zien we de buitenwijken van Hanoi aan ons voorbij trekken.

Langzaam maken de hoge huizen plaats voor lage, houten woningen, vaak op palen. Overal vijvers met lotusbloemen, rijstvelden en stukken land met waterbuffels. In de verte doemen de eerste bergen op. Een groot deel van de reis lopen de rails parallel aan een grote rivier.

Ongeveer eens per uur is er een stop en ook ons rijtuig raakt langzaam gevuld. We genieten van alle taferelen in de trein. Het gezin naast ons draagt mondkapjes in diverse bloemetjesmotieven. Op het jongste zoontje na. Die dartelt vrolijk rond met op de benen duidelijke sporen van een kinderziekte die flinke uitslag veroorzaakte. Waterpokken of mazelen? Het belet hem niet om in het rond te zwaaien met zijn manshoge, felroze opblaasbare Actionman-pop. Hij glundert als wij ons quasi angstig achter het gordijn verstoppen. Moeder koopt zo ongeveer al het eten dat door ambulante verkopers wordt aangeboden: gekookte eieren, partjes mango, maiskolven, hamburger bakjes gevuld met kleefrijst en een onooglijk bruine massa, ingepakt tot pakketje in bananenblad. De oudste dochter trekt dit eten maar een paar uur en geeft hartgrondig over in een serie daarvoor paraat liggende plastic zakken die vader vervolgens door de geopende rijtuigdeur verderop naar buiten gooit. Dochter valt vervolgens, gedrapeerd over stoel en rijstzakken gedrapeerd in een urenlange, diepe slaap.

Het uur vertraging dat we halverwege de reis hebben opgelopen wordt niet verder uitgebouwd, zodat we keurig een uur te laat aankomen in het plaatsje op ruim een uur treinen voor Lao Cai. Net op tijd had ik in een gids gelezen dat de laatste bus vanuit Lao Cai rond twee uur richting Bac Ha vertrekt en het is nu al vier uur. Het alternatief is dan een overstap via de plaats waar we nu stoppen. Dat kan dus korter en hup, de trein uit. Wim maakt nog een paar foto’s van de trein en zo halen we maar net het al gereed staande minibusje naar Bac Ha. Gezellig achterin op de laatste vier plaatsen hobbelen we over de aanvankelijk zeer slechte weg ons reisdoel van vandaag tegemoet. Later horen we dat er langs dat deel van de weg mijnbouw plaatsvindt. De zwaar beladen vrachtwagens hebben de enkele jaren geleden opgeknapte weg volledig vernield.

Na een uur en 12 kilometer verder komen we op een betere weg en haalt de minibus topsnelheden. Binnen nog een uur zijn de laatste 28 kilometer overbrugd en hobbelen we het hoog gelegen bergplaatsje in.

Op een plein stopt de bus en stappen de 32 passagiers uit de 18-zits bus. We zoeken even een restaurantje en drinken iets om de 13 uur non-stop reizen wat weg te spoelen. Wim en ik hebben vervolgens maar enkele minuten werk om een geschikte hotelkamer te vinden in een van de hotels verderop. In het restaurant waar we later neerstrijken zit een Vlaamse reisgroep van een man/vrouw of twintig. Heel gezellig allemaal, maar voor ons voelt het onafhankelijk reizen fijner. Zelf bepalen wat we doen, waar we eten of logeren en niet eindeloos op elkaar wachten (al kunnen we daar met z’n vieren soms ook wat van…). Op tijd slapen – zeker als je bedenkt dat het thuis nog geen zes uur is – maar morgen willen we op tijd de markt hier bezoeken.