Toch geen onbewoond eiland

Gisteren begonnen we het al te merken: dit is bij toeristen geen geheel onbekend eiland. Zoals zo vaak gaan we op zaken af vanuit ons eigen, westerse perspectief. De er ooit op de middelbare school ingepeperde waarheid over de boomgrens op 2000 meter blijkt in de Andes op 4000 meter te liggen. ‘Normaal’ ontbijt met een boterham? Dat is wereldwijd gezien juist een uitzondering. Deze lijst kan ik veel langer maken, maar voor nu merk ik op dat dit ‘door toeristen onontdekt eiland met maagdelijke stranden’ ook op een soortgelijk misverstand berust. Elk weekend, vooral in de zomer, stroomt Quan Lan vol met bezoekers uit de stedelijke gebieden van Noord Vietnam. De twee simpele hotelletjes die de reisgids opsomt, blijken een greep uit de rij van hotels te zijn die langs de hoofdstraat staan. En precies de middenmoot qua luxe. Tussen die panden alleen restaurantjes en winkels met koekjes, frisdrank, zwemvesten en meer voor de vakantieganger onontbeerlijke attributen. Inderdaad maar een enkele verdwaalde westerling en dus de twee Nederlandse gezinnen in het hotel dat net niet in de gidsen staat. Nee, toeristisch gezien staat het eiland Quan Lan heel goed op de kaart. Compleet met gettoblasters bij de strandtentjes van het strandje dat meteen buiten het hoofdplaatsje ligt. Voor lokale toeristen dus, maar die tellen voor de Lonely Planet en Rough Guide kennelijk niet mee.

Voor vandaag hebben we weer twee brommers gehuurd en toeren we over het eiland. Elf kilometer is niet zo veel, maar gezien de toestand van de wegen biedt deze afstand voldoende uitdaging. Met genoeg water en broodjes omelet bij ons crossen we over alle paadjes die we maar kunnen vinden. Af en toe scheurt er een tuc tuc langs, gevuld met dagjesmensen. Het eiland is vlak, maar er omheen voldoende eilanden met lage bergen zodat we toch de illusie hebben in een dal te rijden. Piepkleine dorpjes heel idyllisch gelegen en ook enkele wegwerkers kampementen. Er wordt hard aan een nieuwe weg gewerkt. De ontwikkelingen staan ook hier niet stil.

Bij kilometer 8 het laatste, en volgens onze hoteleigenaar ook mooiste strand. Dat is ons doel voor vandaag. Als we het lage duin zijn over geklommen ligt het voor ons: een mooie baai, helaas inmiddels nat van de regen die is begonnen te vallen. Op het strand bergen afval. Langs de vloedlijn maar ook hogerop een echt paradijs voor de strandjutter. Enkele schoenen, gloeilampen, tubes, mobielhoesjes, complete pakjes sigaretten, ja hele winkelvoorraden troep liggen hier. We vragen ons af of de afgelopen storm deze vuilnisbelt heeft achtergelaten of dat dit de gewone toestand is.

Tussendoor af en toe gelukkig ook schelpen, sepia en stukken spons. Het wordt droog en we vinden ook nog een mooi stukje strand voor een picknick en lekker zwemmen in de verrassend, voor het oog heldere zee.

Het wordt toch nog een zonnige dag en het is lekker opgefrist na de regen van de ochtend. Het feeststrand bij het dorp ontdekken we later pas als we eind van de middag nog even brommeren naar de haven voor informatie over de terugreis per boot. Leuk terras, lekkere koffie, maar wel heel toeristisch!