Verjaardagborrels en natte rijstbouw

Het zoemen van de ventilator kan ons niet meer voor de gek houden: inmiddels weten we dat het ruisende geluid op de achtergrond vallende regen is. Ook omdat we gisteren de beelden zagen van de verwoestingen die de zware regens elders in de bergen hebben aangericht gaan we echt niet piepen. Lekker uitslapen dus en nog langer lui op bed hangen.

Tegen tienen via de bakker naar het theetentje dat we gisteren zagen. Met de thee, koffie en warme broodjes voor ons ontdekken we opeens het geheim van de halve liter wegwerpflesjes zonder etiket. Aan het tafeltje tegenover ons hebben vier vrolijke heren net hun derde leeggemaakt. Hebben we per ongeluk iets te belangstellend gekeken, lijken we net aardige buitenlanders of is het een weddenschap? In ieder geval wordt er een nieuw ‘waterflesje’ uit het verkoopschap gevist en komt een van de mannen naar onze tafel. Daar staat tussen de sojasaus, tissues en eetstokjes een piepklein dienblad met mini borrelglaasjes klaar. De man pakt er twee, schenkt in, buigt naar ons, sluit zijn handen tot een groet die we nog uit Nepal kennen en geeft Wim het glaasje aan. Onmiskenbaar wordt er een toast uitgebracht op een voor ons onverstaanbaar iets of iemand en volgt er een gebaar dat niets anders kan betekenen dan: “drinken!”. Zacht zeg ik tegen Wim dat dit in een teug moet - en daar gaat Wim al. Zijn nieuwe vriend knikt tevreden, slaat zijn eigen glas achterover, schudt Wim’s hand uitbundig en loopt terug naar zijn vrienden. Binnen enkele minuten staat vriend twee op. Hij vraagt waar we vandaan komen. Via Nieuw Zeeland en enkele andere landen komen we uit bij ons vaderland. Grijnzend maken de heren voetbalgebaren en vormt een hand een tulp. Natuurlijk volgt er een toast op Nederland en Vietnam. Dat laat nummer drie niet op zich zitten: de volgende glaasjes worden gevuld, gevolgd door veel schouderklopjes, beleefde handgebaren en een toast op onze landen, de voetbal en de tulpen. Vriend een gaat voor de tweede ronde. In gedachten zie ik de kinderen en mezelf vader al dronken naar huis brengen! Glimlachend brengt Wim een mooie toast uit in het Nederlands met kennelijk de juiste mimiek en gebaren. Groot is dan ook de teleurstelling dat Wim de tweede toast van de heren zeer beleefd doch beslist afhoudt. Ook Marius en ik ontsnappen aan het ritueel door schaapachtig te grinniken en iets te mompelen over het feit dat we daar echt te jong voor zijn. Alleen Anne krijgt niets aangeboden, de stakker. We groeten elkaar allemaal zeer beleefd, gooien er nog wat Nederlandse volzinnen met minstens zes keer het woord Vietnam er in tegenaan. Dan gaat Wim aan een broodje en de snel bestelde, sterke tweede koffie. We durven nauwelijks meer de kant van onze nieuwe vrienden op te kijken, maar Anne houdt ons op de hoogte van de flessenstand. Lachend houden we het er op dat Wim al vroeg geproost heeft op de gezondheid van onze vandaag jarige moeder Aaltje.

Het regent nog steeds zachtjes. Toch maar een wandeling maken. Gisteren zagen we al het begin van een mooi wandelpad en dat lopen we nu verder in. Bac Ha ligt snel achter ons en we lopen door de felgroene sawa’s. Leuk voor Marius om de bij aardrijkskunde opgedane kennis rondom natte en droge rijstbouw in Indonesië nu echt te zien. We bekijken de overvloeisystemen van de verschillende terrassen en bewonderen de fraaie boerderijen. Groepjes kinderen spelen met zelfgemaakt speelgoed en Marius vindt het een echt kinderparadijs.

Na een lunch met de onvermijdelijke noedelsoep kopen we een sim card en beltegoed terwijl Marius en Anne samen op stap gaan. Onder het genot van een kop koffie bellen we met de jarige die gezellig bezoek uit Erlangen heeft.

Later is het niet alleen droog, maar zien we de zon zelfs doorbreken. We verkennen het dorp nog wat, eten ons avondeten en brengen de rest van de avond door op de hotelkamer door met reisgidsen, boek, spelletjes en… mijn blog.

Het aantal volgers van de blog is inmiddels 5. Leuk! Aan het plaatsen van foto’s werk ik nog. Eerst had ik gebrek aan fotomateriaal op m’n tablet, nu aan internetsnelheid.