Transit Turkmenistan

Soms maak je je gewoon druk over de verkeerde dingen. Bijvoorbeeld of je nu wel of niet een hoofddoek zou moeten dragen bij de visumaanvraag op de ambassade van Iran. Of hoe lang de visumaanvraag voor Oezbekistan duurt. Of de vraag of je nu wel of niet je schooldirecteur vraagt de vereiste handtekening (company chief signature) op de visumaanvraag voor Turkmenistan te zetten. Het is wikken en wegen, een hoop energie en slapeloze nachten en uiteindelijk lost het probleem zich vanzelf op of blijkt zelfs niet te ontstaan. Nu, precies dit deed zich dus voor bij onze visumaanvragen: alle problemen verdwenen als sneeuw voor de zon. Een beetje 'mañana' en een vleugje 'tempo dulu'; je zou denken dat dit er bij me ingebakken zou zitten na jaren in Verwegistan. Maar nee hoor: ik was bij iedere stap hieperdepiep. Tot het moment waarop ik me net zorgen begon te maken of we nu eerst zouden gaan voor het visum Iran of dat van Oezbekistan, er een oplossing uit de lucht kwam vallen: net na kerst hoorden we dat vanaf 1 februari de visumplicht voor naar Oezbekistan reizende EU burgers afgeschaft werd. Dus hup, getooid met hoofddoek naar het enige stukje Iraans grondgebied in Nederland: de ambassade. Ongeveer de helft van de vrouwelijke bezoekers van de consulaire afdeling droeg een hoofddoek en de andere niet. En iedereen werd even vriendelijk benaderd. En het visum kwam keurig enkele dagen later als los inlegvel in ons paspoort thuisgestuurd.
Restte nog transit visum Turkmenistan. Niet omdat we dit land nu zo graag willen bezoeken, maar gewoon als alternatief voor een rit door het noorden van Afghanistan om van Oezbekistan naar Iran te geraken. De ambassade bleek in Brussel te staan en alleen op maandag- en donderdagmorgen van 9-12 uur geopend. Het zou dus tot de voorjaarsvakantie duren voordat we daar persoonlijk naar toe konden gaan in verband met onze werkzaamheden. Om wat tijd te winnen besloten we alle nodige formulieren van de ambassadesite te downloaden. We zochten geschikte pasfoto's, ik verzocht de rector van mijn school de aanvraag mede te ondertekenen en zocht minutieus uit wanneer we welke grensovergang zouden nemen. De dikke envelop ging op de post. Een week later belden we om toe te lichten dat we alvast onze aanvraag hadden verstuurd en tien dagen later zelf naar Brussel zouden komen. 'We did not receive anything from Holland', kreeg Wim net iets te snel te horen. En datzelfde drie dagen later nog eens. De week erna zei de consul: 'You just come to Brussels next monday between 9 and 12. ' Dus lieten we het erbij, stelden weer een heel aanvraag pakket samen en togen voor een minivakantie naar Brussel en omgeving. Maandagmorgen, kwart over negen werd ons meteen een van de mogelijke redenen duidelijk waarom onze dikke envelop nooit aangekomen was: een brievenbus van het 'hier passen hooguit een bankafschrift en een ansichtkaart uit Parijs in - formaat'. Daar had onze dikke envelop nooit in gepast. Het hek zat op slot en na lang bellen kwam een bewaker naar ons toe. Hij vertelde dat de consul juist vandaag met een delegatie bij het ministerie was. En morgen ook en woensdag ook. Donderdag dus maar weer terugkomen! We legde het hele debacle uit van de verloren envelop en de uitnodiging van de consul ons vandaag hier te melden. De bewaker nam onze nieuwe envelop aan en noteerde ons mobiele nummer. We zouden gebeld worden. Nu, het werd terras weer en we trakteerden onszelf op koffie mét in het zonnetje. En liepen om kwart over elf terug. Het hek was van slot en we liepen door, het hoge bordes op. Een jonge dame, accountant naar bleek, stond ons allervriendelijkst te woord, legde nog eens uit wat we al wisten en noteerde ons telefoonnummer. Desgevraagd haalde ze wel even onze aanvragen tevoorschijn: ze waren nu echt binnen aangekomen en lagen op het bureau van de consul. Terug in Nederland belde Wim donderdag tijdens openingstijden en kreeg te horen dat de consul erg 'busy' was na dagen afwezigheid en we de volgende dag mochten bellen. Dit herhaalde zich vrijdagmorgen om negen uur, met het verschil dat we nu nog eens om elf uur mochten bellen. Dat deed ik en stuitte op het echte probleem: we hadden wel in- en uitreisdatum en reisroute aangegeven maar vroegen een 3-5 daags transitvisum aan. Nee: ik moest een beschrijving van ons programma van dag tot dag geven. En ons telefoonnummer mailen. Dus paste ik onze reisplanning aan: 's morgens inreizen, eind van de middag nachttrein nr. 25 naar de hoofdstad Ashgabat, aankomst de volgende morgen, doorreis naar de grens en uitreis naar Iran. Twee dagen dus maar met het verzoek een extra dag te krijgen voor het geval de Oezbeekse of Iraanse grensposten langzaam werken. Alles gescand en gemaild en moedeloos iets anders gaan doen. De volgende morgen, zaterdag elf uur, de telefoon: 'Is this Alice speaking? Here the consul of the Turkmen Embassy in Brussels.' Hij had mijn nieuwe schema gezien en vond het te krap. Stelde voor een extra nacht in Ashgabat in te plannen. En nee: geen enkel probleem om geen hotelnaam te hebben, zolang je maar alle eventuele verblijfsdagen kunt verantwoorden. En eerder vertrekken mag altijd. En hij zou het wel even veranderen en meteen doorsturen naar Ashgabat vanwege de krappere tijd: nog maar 4 weken te gaan ... Ik viel van mijn stoel: zaterdag, naar Nederland bellen en zelf met oplossingen komen. Pats: weer een probleem opgelost. Lekker Aziatisch was mijn probleem nu zijn probleem geworden. Twee weken later gingen we weer bellen: nee, nog geen nieuws; nee, ik kan nu niets voor u doen. Lekker spannend houden, maar dan op het laatst toch een transitvisum uit de hoge hoed toveren. Afgelopen donderdag belde Wim weer. De bekentenis: het elektronisch dataverkeer met Turkmenistan was al enkele weken verbroken en het zou nog wel even duren voordat de man uit Ashgabat in Brussel kwam om het te repareren.... de aanvraag lag nog op zijn bureau!
Nu, Wim en ik hebben altijd al eens Baku willen zien! Na lang zoeken vond ik het alternatief voor omvliegen via Moskou voor veel geld: we gaan vanuit West Oezbekistan gewoon terug naar het oosten en nemen een van de drie dagelijkse vluchten Tashkent - Baku met een niet al te obscure airline. Komen we toch nog een keer in ons leven in Azerbaijan. Visa? Gewoon online binnen 2 werkdagen een E-visum regelen voor twee tientjes.