Tashkent revisited

Wat een lange nacht slapen had kunnen zijn wordt het niet helaas. Mijn reisgenotes blijven tot laat praten en ondanks oordopjes kan ik de slaap niet vatten. Als ze dan eindelijk slapen blijft het licht aan. Nu, daar kan ik gelukkig zelf iets aan doen en ver na middernacht slaap ik eindelijk in. Kwart over vijf is men weer wakker en in beweging: de tassen gaan open en een ontbijt komt tevoorschijn. Ook mokken op tafel. Net als we dat in treinen in China zagen, heeft ieder treinstel een samowar met heet water waar alle passagiers gebruik van kunnen maken. Ik hou me slapende: nog ruim anderhalf uur te gaan tot de hoofdstad. Bovendien is er geen zitruimte op de beneden banken voor mij omdat de vrouwen al hun spullen al uit de laadruimte onder de zittingen tevoorschijn hebben gehaald. Als afscheid krijg ik dikke knuffels en ben daar rijk mee.

Goed voorbereid heb ik al drie hotelletjes opgezocht in de buurt van het station. Maar we blijken niet aan te zijn gekomen op het centrale station maar op het zuidelijker gelegen. Dan maar een taxi. Een uur lang proberen de chauffeur en wij het eerste adres te lokaliseren langs de drukke boulevard. Succesloos. En uiteindelijk verzoeken we de man ons af te zetten: we willen gaan zoeken in de gebouwen die achter de appartementen direct aan de straat liggen. Onmogelijk. Ook het volgende hostel is niet te vinden. We ontdekken een hele wereld van appartementsgebouwen achter de hoofdgebouwen met een nummering waarvan elke logica ons ontgaat. Uiteindelijk weet een Japanse koffiebar eigenaar ons de weg te wijzen. Een gammele, kreunende lift brengt ons naar de vierde verdieping. De voordeur van een appartement staat half open. Onze gids loopt naar binnen en gaat op zoek naar de gastheer van het hostel. Geen bordje aan de voordeur dat verwijst naar een logement, laat staan beneden aan de hoofdingang. Hoe hadden we dit ooit kunnen vinden? Hoe hebben al de gasten die de goede beoordelingen op Booking.com over het hostel schreven deze plek weten te lokaliseren? Onze Japanner zegt: ' Wait a minute' en rent de trappen af.  Om niet meer terug te komen. Dus volg ik tien minuten later naar beneden en stap de koffiebar in aanbouw binnen. Daar staat onze vriend met een tv toestel in zijn handen, verrast om mij te zien en te horen dat we toch een ander hotel gaan zoeken. We zijn inmiddels twee uur verder en de korte nacht begint voelbaar te worden na al dit gezoek met al onze bagage mee sjouwend. We gaan langs de weg staat met de intentie een taxi aan te houden.. Achter elkaar stoppen auto's voor ons. Zijn dit echt allemaal taxi's of zijn het automobilisten die iemand tegen een vergoeding wel mee willen nemen? De vierde bestuurder kent het adres dat ik met een screenshot op mijn mobieltje laat zien. En eindelijk, vijf minuten later, staan we voor de deur van een duidelijk herkenbaar hostel. We mogen ons ontbijt van morgenochtend nu al gebruiken aangezien we de volgende dag al voor vijven op pad gaan richting vliegveld. Bagage in de bagageruimte, even poedelen in de gemeenschappelijke badkamer en lekker een paar uur op pad in de stad die we al een beetje kennen. Wat een verschil met verleden week zaterdag.

Chorsu bazaar, de markt in het oude centrum van Tashkent willen we heel graag nog even zien. Verder heeft deze stad inmiddels Boekarest verdrongen uit de top 3 van meest oninteressante hoofdsteden die we ooit bezochten. Tegelijk bedenk ik hoe oneerlijk dit oordeel is: deze stad is immers in 1966 door een aardbeving praktisch helemaal met de grond gelijk gemaakt en in een mix van Sovjet en Uzbek pronkstijl herbouwd. En had niet een groot deel van het historische centrum van
Boekarest hetzelfde lot ondergaan, om daarna te zijn overgeleverd aan de grootheidswaanzin van dictator Ceausescu? We wandelen langs kramen met soepjurken en hoofddoeken, pal er naast stalletjes met kanten lingerie en make up. Op het ons al welbekende terrasje eten we een broodje dat we wegspoelen met een enorme beker thee, terwijl we uitzicht hebben op het winkelend publiek. We fotograferen marktkooplui met groenten, specerijen en brood en ontdekken nu ook de  afdeling waar tientallen koks op rokend houtskool heerlijk ruikende spiesjes staan te grillen. En natuurlijk ga ik, net als op iedere exotische bestemming die we bezoeken, naar de kapper. Dit keer geen wasbeurt languit liggend met een half uur durende gezichts- en nekmassage er bij zoals in Vietnam. Nee, ik sta voorovergebogen boven een wasbak met een uitsparing in de rand van de voorkant. En ben blij dat het geen half uur duurt. Het knippen gebeurt professioneel en daarna gaat de kapster helemaal los: föhnen met drie verschillende borstels en dan de stijltang er in. In de spiegel tegenover mij verschijnt een vreemde: middenscheiding, haar half over mijn ogen vallend, kaarsrecht naar beneden en achter opgebold. Klein applaus van de dames. Heel mooi en drie euro armer verlaat ik de kapsalon een half uurtje later weer. Goed dat de dames niet zien dat ik vijf minuten verderop een kam door mijn haar haal en weer gewoon op de oude, vertrouwde wijze opsteek.

Het is prachtig zonnig en we strijken neer op een terrasje om de laatste ansichtkaarten te schrijven. En omdat we daar precies een week geleden zo lekker aten, eten we een vroeg maal in het restaurant tegenover het Grand Mir Hotel. Nog en kopje thee in ons fijne hostel en nog voor half tien liggen we beiden heerlijk te slapen.