Opsommingen in een paradijsje

Het kan een zeer saai verhaal worden vandaag, want we hebben drie graftombes en twee tempels bezocht. Die drie tombes zijn gekozen uit de zeven tombes die in het groene, heuvelachtige landschap ten zuidwesten van Hué zijn gebouwd door de Nguyenkeizers zelf, ten tijde van hun leven. Nee, blijf lezen, want ik ga nu geen opsomming met alle details geven. Onthoud gewoon dat het een aanrader is voor als je zelf in Vietnam rondreist. Zelf haak ik namelijk ook altijd af als ik voorafgaand aan een reis pagina’s lange beschrijvingen van enorm belangrijk of bijzonder fraai cultureel erfgoed lees. En dan sta ik notabene op het punt om ze te gaan bezoeken… Nee, de oprechte interesse begint tijdens of na het bezoek aan plaatsen als deze. Met een reisgids in de hand zoek ik dan een lekker plekje op, lees wat voor aan Wim en de kinderen over de achtergrond of details en verdiep me ‘s avonds verder in de periode waaruit de bouwwerken komen of bijzondere verhalen er omheen.

Vanmorgen zijn we dus op pad geweest in een auto met chauffeur die ons vlot door het prachtige gebied van site naar site bracht. Zijn vader hadden we ontmoet in de koffiebar van zoon. Deze oudere versie van John Denver in het Vietnamees had rondom het serveren van twee ijskoffie een heel kletsverhaal tegen ons over zijn avonturen met een Nederlandse fotograaf. En dat hij die man uit de handen van dieven had gehouden. En dat hij sindsdien altijd bezorgd was over het welzijn van de Nederlanders. En in het bijzonder over het welzijn van Nederlandse gezinnen met kinderen die van plan zijn om de volgende dag per levensgevaarlijke brommer over de levensgevaarlijke wegen van Hué tombes willen gaan bekijken… jullie voelen hem al: hij werd onze redder! Zonder gekheid: de zoon bleek een erg aardige, niet John Denver look a like te zijn en de prijs was scherp (alles bij elkaar optellend aan brommerhuur, stallingskosten, benzine en vooral gezoek bij bijna 40 graden en enorme luchtvochtigheid).

Tussen negen en half een hebben we dus de zeer diverse tombes bezocht en merkten vooral twee dingen op: de grote verschillen in bouwstijl hoewel ze allemaal in de vorige twee eeuwen zijn gebouwd en de bijzondere ligging tussen het paradijselijke groen. De bouwwerken representeren steeds de smaak en leefstijl van iedere keizer. Van eenvoudige, Chinese symmetrie tot haast overdadige Vietnam-barok met bijvoorbeeld een baldakijn die van stof oogt maar is vervaardigd van een mozaïek uit porselein en glas. De keizers maakten de bouw tot hun persoonlijke project tijdens hun leven. Hun vele vrouwen en concubines mochten het na zijn dood nog twee jaar binnen de muren van het complex volhouden om de keizer van een goede reis naar het volgende leven te verzekeren. Weliswaar in prima verblijven, maar toch…

Keizer Tu Duc maakte het overigens nog bonter. Alle mensen die bij zijn begrafenis betrokken waren geweest werden op zijn laatste order zelf geëxecuteerd opdat ze niets zouden kunnen doorvertellen over de schatten waarmee de keizer werd begraven.

‘s Middags maken we een boottocht van ruim een uur op een drakenboot naar nog een tempel die een paar kilometer buiten het centrum ligt. De boot is zo genoemd naar de voorkant die de vorm van draken heeft. Het is druk bij de tempel gedurende het weekend, maar erg gezellig. Hier staat ook nog de oude Austin, de auto waarmee in de jaren zestig een monnik zijn laatste rit maakte. Even later zou die monnik zichzelf in brand steken, midden op straat zittend. Het was een protest tegen het felle anti boeddhistische beleid van de regering van Zuid-Vietnam in die periode. Drommen Vietnamezen gaan om de beurt op de foto met de babyblauwe auto.