Over mozaïeken en een fatale kus

De Registan is overweldigend en nu, in het ochtendlicht weer anders qua sfeer dan gisteren middag. De toegangspoorten tot de vroegere madrassa
(koraanscholen) zijn immens hoog en voorzien van een mengeling van mozaïeken in verschillende blauw- en turquoise tinten. De motieven wisselen elkaar af en geen vlak lijkt hetzelfde te zijn. De oostelijke madrassa is boven de poort versierd met leeuwenmotieven. Ongebruikelijk, want volgens islamitische regels zijn afbeeldingen van levende wezens -mens én dier- verboden. We wandelen rond, verbazen ons over de grote variatie aan ontwerpen. De voormalige studentencellen zijn omgetoverd tot souvenirstalletjes. Geen massa toeristen zoals we eigenlijk hadden verwacht.

We regelen treinkaartjes voor de rit morgen naar Bukhara en wandelen verder naar de Bibi Khanym Moskee. Deze moskee liet Bibi voor haar echtgenoot Timur bouwen toen deze op veldtocht was. De architect was erg gecharmeerd van deze dame en weigerde het bouwwerk op tijd af te maken als Bibi hem geen kus gaf. Ze  deed het, maar de kus liet een blijvende afdruk op 's mans wang achter. Timur kwam thuis, kreeg zijn moskee cadeau maar werd razend op de overspelige architect en liet bem doden. Hij gaf een decreet uit dat vanaf die dag alle vrouwen gesluierd moesten gaan om andere mannen niet in verleiding te brengen. Of het verhaal waar is weet ik niet. Maar de moskee is prachtig en een van de grootste van de wereld in zijn tijd.

We wandelen over de schaduwrijke promenade richting een ander juweel: de Shah-i-Zinda, feitelijk een rij mausolea tegen een helling op gebouwd. Het is een aaneenschakeling van prachtig gedecoreerde juweeltjes. Weer met geen pen te beschrijven en ik hoop dat de bijgevoegde foto's verduidelijken wat ik bedoel. Hier is het opeens heel druk: hordes schoolklassen en groepjes dagjesmensen verdringen elkaar in het smalle laantje van het complex. Iedereen loopt druk te fotograferen of gefotografeerd te worden.

Een groepje oudere dames laat een professionele fotograaf en groepsportret maken. Wim vraagt of hij mee mag doen en de dames vinden het prachtig. Een familie met drie generaties wandelt rond, de dames in op elkaar afgestemde roze-oudroze-paars outfits. Ik geniet van de prachtige kleding, helemaal af met de voor deze streek typische manier van hoofddoek dragen. We wandelen terug en strijken neer in een restaurantje waarvan de tafels zijn overdekt met een soort baldakijn met draperie van kleurige vitragestof. Om ons heen dagjesmensen die lekker aan het snacken zijn. Onze pot thee drinken we genietend kommetje voor kommetje leeg, wandelen verder en gaan naadloos over op koffie op het terras aan de Registan. Prachtig in de late namiddagzon, maar opeens wordt het wel erg koud. Beschutting vinden we in een restaurant verderop waar we ieder een kop stevige groenten/vleessoep met noedels verorberen met een
homp Samarkand brood erbij. En natuurlijk thee. Geen lichtshow op de Registan vanavond. Wel een kommetjes thee in ons hotel en een leuk gesprek met een Nederlandse dame die al ruim twee maanden op reis is door Centraal Azië.