Baku in de top 3?

Natuurlijk zijn we meer dan ruim op tijd op het vliegveld. Ook al houden we 40 minuten minder aan dan de door het reisbureau genoemde drie uur van te voren aanwezig zijn. Maar het moet gezegd worden: als je op een van de vele plekken die je moet passeren om bij je toestel wat langer moet wachten, dan heb je je tijd wel nodig, Ticketcontrole, twee bagagecontroles, inchecken,  handbagagecontrole, douane, weer handbagagecontrole, paspoort- en visum controle. Maar we rollen overal makkelijk doorheen. Tot ons grote verdriet geen controle op overnachtingstax briefjes. Iedere buitenlandse bezoeker moet het toeristenbelastingformuliertje van iedere hotelnacht bewaren. Wij hadden ons vast voorgenomen dit heel precies bij te houden om de problemen te voorkomen waarover ik las op reiswebsites. Tot internering toe, al zou dat natuurlijk pas echt een heel spannend reisverhaal opleveren. Alles dus per persoon, op datum gesorteerd, inclusief treintickets met slaapcoupé, keurig bij elkaar gehouden door paperclips die Wim ergens vandaan toverde. Nee, niet de allerkleinste vraag hierover, geen aanduiding, in te vullen formuliertje of kleine tussen controle tussen een van de handbagagecontroles in. Zelfs geen apart bakje bij de controlepost waar we onze schoenen moesten verwisselen voor blauwe plastic sokjes. Schoenen in een bak, tas in een andere, overige spullen in nog een andere bak en Wim maar klaar staan met die tax formuliertjes .. moeilijk te verwerken voor ons.

Gelukkig helpt de spanning rond een vliegreis mij altijd alle andere problemen te vergeten. En als op het moment waarop de motoren net voor de take-off beginnen te brullen en ik alleen nog maar kan denken:'Ik wil hier Nu uit'  de grote Oezbeek links naast mij verrukt glimlachend zegt: 'This is the moment I like most ...!' is alle tax papiertjes ellende vergeten en maakt plaats voor pure vliegpaniek.

Baku airport is een droom van een vliegveld. Even niet meetellen dan dat er een half uur voorbij gaat eer het online douane systeem voor buitenlanders goed draait en er beweging in de wachtrij komt. Verder rustig, overzichtelijk en comfortabel. De jongen uit de koffiebar net buiten de hoofdingang verlaat zijn tent om ons tot het bot te helpen met het bedienen van het apparaat dat buspasjes uitspuugt en er vervolgens reistegoed oplaadt. Sympathiek ook dat we samen maar een pasje nodig hebben. De airport bus voor de twintig kilometer naar het centrum kunnen we hiermee betalen en de metro het laatste eindje richting hotel ook. We rijden langs futuristisch uitziende gebouwen en bedenken steeds hoe ook alweer dat speciaal voor het Eurovisie songfestival gebouwde bouwwerk uit zag.

Als we ons hebben geïnstalleerd in een hostel in hartje centrum gaan we op

Art Nouveau jacht. Wims AN vriend Jalf maakte ons op aanwezigheid van deze bouwstijl attent toen ik een grapje er over maakte dat we nu eens een vakantie zonder Jugendstil zouden houden. We bekijken het mooie theatergebouw en een aantal panden in de wijk net naast het oudste deel van de stad. Dit oudste, ommuurde deel van Baku zou de topattractie van de hoofdstad moeten zijn maar we kunnen de charme er van niet goed ontdekken. Wel de charme van de boulevard langs de Kaspische zee en de gezellige winkelstraten vol leven. Je kunt op deze zonnige middag letterlijk over de hoofden lopen. De stad is hip, heeft de flair van Europese hoofdsteden als Boedapest en biedt een hoop winkelplezier. De mensen genieten, zien er modern gekleed uit en hebben een wat fijnere bouw dan Oezbeken. Geen witte Chevrolets
meer: de straten staan vol met de duurste types Audi, BMW, Toyota en Range Rover in zeer uiteenlopende kleuren. We eten heerlijk: een bord vol spiesjes, salade,
brood en rijst met drinken er bij voor nog geen 8 euro samen in een echt mooi restaurant.We slenteren terug naar het hostel door mooi verlichte straten en concluderen Baku wat ons betreft de top 3 van meest oninteressante hoofdsteden niet heeft gehaald.